Vorig jaar werd ik met een burn-out doorverwezen naar Kathleen door mijn huisarts. Ik voelde me van in het begin op mijn gemak en het voelt telkens een beetje als thuiskomen. Bij Kathleen kan ik mezelf zijn en over alles spreken. Intussen heb ik de stap naar een andere job durven zetten. Dat loopt helaas nog niet van een leien dakje en hierin word ik goed begeleid door Kathleen. Kathleen helpt actief mee aan oplossingen zoeken of biedt een luisterend oor als ik daar behoefte aan heb. Mijn vader is onlangs overleden en ook in het rouwen word ik goed geholpen. Ik ben nog lang niet waar ik wil staan, maar ik heb er vertrouwen in dat ik er samen met Kathleen zal geraken.

Een kleine 10 jaar terug verloor ik onverwacht mijn zus.  Naast mijn zus was ze ook mijn beste vriendin.  Het verwerkingsproces wilde maar niet lukken en na een weekendje op stap met vrienden van mijn zus kwam ik tot de conclusie dat ik toch maar eens die stap moest zetten richting professionele hulp.  Via mijn huisdokter kwam ik terecht bij Kathleen.  Eerlijk, ik wist niet goed wat ik moest verwachten, maar het gevoel zat direct goed.  Kathleen leerde me te kijken in het heden en de toekomst, want aan het verleden kun je toch niks meer veranderen.  Na een drietal sessies heb ik het verlies van mijn zus een plaats kunnen geven.  Van mijn kant alvast een dikke merci.

Wauw. Oei! Gebeurtenissen, omgeving en dokter raden je aan om hulp te zoeken. Ik ben toch niet gek of zo? Neen! Maar mijn psychische problemen kan ik niet meer alleen aan. Nood aan iemand die je onderliggende emoties helpt ontdekken. Dus hulp gezocht bij therapeute Kathleen.

Eerste afspraak! Klamme handen, zenuwen gieren door je lichaam: wat wacht er achter deze deur?

Ding, dong. Zachte stappen in de gang. Deur open, Kathleen ontvangt je met zachte stem en brede glimlach. Het eerste stressgevoel valt weg.

… Ik had het gevoel dat ik het alleen niet meer aankon en wel wilde veranderen maar toch wat bang was om naar een psychotherapeut te gaan. Maar ik werd gerustgesteld...

Toen ik na het hervallen in een burn-out door mijn huisarts werd doorverwezen naar Kathleen stond ik sceptisch tegenover een 'therapie'. Het woord op zich schrikt al af.

Van bij het binnenkomen, voelde ik me welkom én in een veilige omgeving. Ik weet nog dat ons kennisgesprek van mijn kant een waterval was van woorden, zinnen, verspringen in de tijd, ...  En toch slaagde Kathleen erin om na dit gesprek een analyse te brengen van wat er mij overkwam.

Ik keek uit naar onze wekelijks en later 14-daagse babbel, want dat was het vooral. Als vrienden bij een pot koffie vertellen en nadenken over wat me was overkomen en hoe ik de weg terug kon vinden.

Ik wilde vooral veel te snel gaan en gelukkig hield Kathleen me tegen en reikte ze de nodig tools om te luisteren naar mijn lichaam en om vooral te aanvaarden wat ik meemaakte. Ze maakte alles bespreekbaar en deed met stilstaan bij het heden. Zo leerde ik me minder zorgen maken over wat er gebeurd was in het verleden en wat er nog zit aan te komen in de toekomst. Beiden zaken waar je in het heden geen vat op hebt.

Ik ben opnieuw aan de slag, ken nu mijn valkuilen en heb vooral 'neen' leren zeggen. Uiteraard loopt niet altijd alles van een leien dakje en dat zijn dan de momenten waar ik me de gesprekken met Kathleen voor de geest haal. Mocht het wat minder met me gaan, dan ga ik onmiddellijk op de koffie bij Kathleen, het klinkt beter dan therapie :-).

De ontvangst was heel goed. Ik was heel zenuwachtig en had zelfs enkele keren op het punt gestaan om af te bellen omdat ik niet wist wat ik kon verwachten, ik hou niet van onbekende dingen.  Maar het was heel gemoedelijk, een tas thee en eerst wat over jouw leven en carrière gepraat. En dan kwam ik pas aan bod, de zenuwen waren al heel wat gezakt. 

Wat mij vooral heeft bijgebracht is dat ik niet alles moet kunnen of willen doen. Ik heb geleerd om af en toe eens iets uit handen te geven, de controle weg te geven, zodanig dat ik iets meer rust en vrije tijd heb. Dat gaat van kleine dingen in het huishouden tot zaken op het werk. Dat lukt de ene dag beter dan de andere. Soms betrap ik mij er nog op dat ik het wel extra controleer als ik iets niet zelf gedaan heb. Ook piekeren voor ik slaap val is veel geminderd.

Ik durfde niet komen omdat ik schrik had om wat andere mensen gingen denken van mij. Therapie is iets voor andere mensen maar niet voor mij dacht ik. Nu ben ik daarin veranderd. Toen ik tegen een collega mij versprak dat ik een afspraak had die namiddag met jou, kreeg ik als antwoord: Ah ik ga volgende week. Daarna volgde een gesprek over onze sessies. Het was geen taboe meer om toe te geven dat ik hulp nodig had.

Voor mijzelf is vooral veranderd dat ik nu een beetje controle kan weggeven en ook weet van mezelf wanneer ik de controlefreak aan het spelen ben, dat ik het kan stoppen. Het is wat rustiger geworden in mijn hoofd. Ik ben nog altijd een doemdenker maar ik weet nu dat als ik mij ‘vastdenk’ in een negatieve spiraal, dat ik dan mijn gedachten op iets anders kan richten.

Tijdens de sessies heb ik nieuwe inzichten ontdekt omtrent beslissingen maken, piekeren, ... Door de sessies durf ik meer nee zeggen en maak ik mij minder zorgen over mijn keuzes. Ik ben heel dankbaar en heb geen spijt dat ik de sessies heb gevolgd